هند در دورۀ ایرانی مآبی

شبه قاره هند که توسط کوه‌ها و دریاهای وسیع محافظت می‌شود، ممکن است دنیایی تقریبا کامل و مستقل با مذاهب، فلسفه‌ها و سیستم‌های اجتماعی خاص خود به نظر برسد. و با این حال این سرزمین کهن و جوامع متنوع آن تعامل طولانی و شدیدی را با مردم و فرهنگ‌های شرق و جنوب شرق آسیا، اروپا، آفریقا و به‌ویژه آسیای مرکزی و فلات ایران تجربه کردند.
ریچارد ماکسول ایتون در کتاب هند در دوره ایرانی مآبی این داستان خارق‌العاده را با ذوق و اصالت روایت می‌کند، زیرا وی ظهور فرهنگ فارسی‌گرایی را دنبال می‌کند، دنیای فرامنطقه‌ای چندوجهی که توسط شبکه‌های روزافزون در بسیاری از آسیا به هم متصل شده است. این فرهنگ که در قرن یازدهم توسط سلسله‌های مستقر در شرق افغانستان به هند معرفی شد، در زمان مغول‌های بزرگ (قرن شانزدهم، هفدهم و هجدهم) به‌تدریج بومی شد. ایتون برخورد پیچیده بین فرهنگ سانسکریت هند، مجموعه‌ای به همان اندازه غنی و فرامنطقه‌ای که در طول این دوره به شکوفایی و رشد ادامه داد، و فرهنگ ایرانی که به شکل‌گیری سلطنت دهلی، امپراتوری مغول و تعدادی از دولت‌های منطقه کمک کرد را به‌خوبی توضیح می‌دهد. این روند بلندمدت تعامل فرهنگی تاثیر مستقیمی در زبان‌ها، ادبیات، غذاها، لباس‌ها، مذاهب، سبک‌های فرمانروایی و جنگ، علم، هنر، موسیقی و معماری داشته که بیشتر در جنوب آسیا منعکس شده است. خوانش این کتاب به ویژه به علاقه مندان حوزه تاریخ، زبان شناسی و فرهنگ و ادب پیشنهاد می گردد.