شاهان و آرامگاهان (مقابر سلطنتی و آیین تدفین هخامنشیان در سرزمین آناتولی)

نگارهٔ جهان پس از مرگ به وجود آمد تا به یکی از پرسش‌های اساسی هستی پاسخ دهد: وقتی می‌میریم چه می‌شود؟

فقط انسان است که این پرسش را از خود می‌پرسد و فقط اوست که از این سرنوشت خبر دارد. همهٔ جانداران می‌میرند، ستارگان و کهکشان‌ها فرو می‌پاشند، اما نمی‌دانند که می‌میرند و نمی‌فهمند که خواهند مُرد، جز انسان که می‌داند و می‌فهمد که خواهد مرد.

تلاش برای پاسخ به این پرسش بنیادین  سرآغازی برای شکل‌گیری مذهب، فلسفه و اندیشیدن بوده است.

مرگ در طول تاریخ بشر همواره حقیقتی اجتناب‌ناپذیر بوده و جوامع گوناگون به شیوه‌های متفاوت با آن روبرو شده‌اند؛ از آیین‌های تدفین باشکوه تا باورهای پیچیده دربارهٔ زندگی پس از مرگ. در این میان، بقایای باستان‌شناختی می‌توانند چشم‌اندازی نو به سوی درک این جنبهٔ مهم از زندگی گذشتگان به روی ما بگشاید.

آیین خاکسپاری همواره تحت تأثیر مذهب بوده و انعکاس‌دهندهٔ اندیشه‌های تاریخی، فرهنگی، آیینی و اساطیری اقوام و ملل گوناگون بوده است. با مهاجرت پارسیان به فلات ایران باورها و اندیشه‌های نو آغاز شد، و در پی آن، با شکل‌گیری شاهنشاهی قدرتمند هخامنشی تبلور این اندیشه‌ها را می‌توان در پیدایش هنر معماری آرامگاه‌های سلطنتی آنان در پاسارگاد، نقش رستم، تخت‌جمشید در ایران، و به دنبال آن در مناطق فتح شده‌ای همچون آناتولی مشاهده کرد. در این کتاب این منطقه در حکم یکی از بخش‌های مهم شاهنشاهی هخامنشیان مورد بررسی قرار گرفته و شیوه‌های گوناگون تدفین‌های سلطنتی در آنجا بررسی شده است تا از طریق این آرامگاه‌ها بتوان تا حدودی با مذهب و آیین تدفین هخامنشیان و شیوهٔ تفکر آنان در اداره این شاهنشاهی وسیع آشنا شد.